Damien Fontleroy

Onderwerp: Damien Fontleroy di jun 11, 2013 6:07 am

Damien Fontleroy

If you want to find her, you have to become like me.

Statistics & Information

Nick Names Geen.
Geboorte plaats Duitsland
Occupation Werkloos, ontsnapte crimineel.
Travelers Past Travelers
Geboortedatum 25 Februari
Leeftijd 26 Jaar
Ouders Carol & Sven Fontleroy
Familie /
Faceclaim Jason Behr
Geschreven door L.

Appearance

Damien is een blanke man met zwart haar en wat baardgroei. Hij is van normale lengte maar zijn nek is net iets langer dan bij de meeste mensen. Zijn ogen zijn donker bruin en stralen altijd een soort van warmte uit. Lelijk kan je de man zeker niet noemen, hij heeft er ook niet veel problemen mee om mensen te manipuleren enkel al door het gebruik van zijn uiterlijk. De man is zeker niet dik maar zeker wel gespierd door jaren van training in het leger. Hij was geboren in Duitsland maar van zijn accent is niets meer te merken, hij spreekt gewoon vloeiend Engels en Nederlands zonder enig teken van accent.

Personality

Een aardige man, een charmeur, iemand die altijd voor iedereen klaar staat. Zo word hij vaak door de mensen beschreven die hem niet kennen, hij kon zo ook vaak overkomen. Op vele momenten kon hij zeer goed aardig doen en zo mensen manipuleren als het nodig was. het was eerder een soort masker dat hij op kon zetten. Zonder dat masker is hij echter meedogenloos. Het maakt hem niet uit wie er misschien door zijn schuld sterft of gewond raakt. Hij houd gewoon rekening met niemand alleen maar met zichzelf. Hij is werkelijk een sadist, dat is goed te merken aan de handelingen die hij soms uitvoert, het feit dat hij niet terug deinst om zijn handen eens vuil te maken. Tevens is hij echter toch een gebroken man al weet hij dat deel prima te verbergen, de enige momenten dat het wat zichtbaar is, is wanneer dat hij kwaad is of zijn geduld even verliest, omdat dat de enige momenten zijn dat hij niet rustig en beheerst weet te blijven. Het 'masker' dat hij ook nog eens vaak draagt kan zeer snel verdwijnen als hij echt serieus word. Mensen kunnen hem dan al snel eng noemen doordat iedere emotie zeer goed van zijn gezicht af te lezen is als hij het wilt laten zien.

History

Damien was geboren in Duitsland, enkele jaren voor de tweede Wereldoorlog. Toen hij oud genoeg was geweest had hij zich meteen bij het leger aangesloten om enkele jaren later mee te gaan strijden. Hij had in het leger van Duitsland. Hij was niet de meest aardige persoon al dachten velen van wel. Hij kon namelijk zeer vertrouwelijk en aardig over komen wat ervoor zorgde dat gevangenen vaak naar hem toe kamen. Ze vroegen aan hem om ze te helpen ontsnappen en hij zei altijd dat hij zou helpen, echter verraadde hij ze altijd en zorgde hij ervoor dat ze altijd meteen dood gingen. Hij was altijd al koelbloedig en sadistisch geweest, dat was vooral te merken in het leger. Na een tijd waren ze erachter gekomen dat hij niet zo aardig was als hij eruit zag. Ze hadden zijn masker ontdekt en vanaf dat moment deed Damien ook de moeiten niet meer om aardig te zijn. Hij werd door velen gevreesd, iets dat de man enkel maar geweldig vond. Hij genood ervan dan mensen schrik van hem hadden, het gaf hem een zeker machtsgevoel. Het duurde dan ook niet lang voordat hij de leider werd van het concentratiekamp waar hij werkte. Het was maar een klein kamp maar veel mensen vreesde het wel, zeker toen dat hij de leiding had overgenomen. Lang had hij de leiding niet gehad want nog geen jaar later was de oorlog gedaan, Duitsland had verloten en zijn kamp werd aangevallen. Ze bevrijde de gevangenen en natuurlijk probeerde hij dat te voorkomen, het was echter verloren moeiten geweest, hij verloor de controle over zijn kamp en terwijl iedereen dood was hadden ze hem laten leven, ze hadden hem zelf gevangen genomen en hem in een verschrikkelijke toestand opgesloten. Hij werd geslagen, gemarteld en mishandeld om hem te laten boeten voor wat hij gedaan had. Hij had het zeer lang kunnen volhouden, hij had zich sterk weten te houden maar uiteindelijk hadden ze hem weten te breken. Hij had het opgegeven en ze hadden een kogel door zijn hoofd geschoten.

Verbaasd was hij zeker toen hij weer tot leven kwam, net zoals de mensen die zijn lichaam weg brachten. Hij had de mensen weten te vermoorden en was zo ontsnapt en weg gevlucht. Hij was ondergedoken in een stad zonder iets. Nog steeds was de man gebroken vanbinnen al liet hij het vanbuiten niet zien, hij kropte het op en dat heeft hem gemaakt tot wat hij nu is. Een slimme sadist, één die mensen perfect weet te manipuleren en de meest geweldige plannen kan bedenken. Jaren had hij in de schaduw zitten werken en niets van zich laten horen. Uiteindelijk had hij een man ontmoet genaamd Brent. Samen werden ze criminelen en het duurde niet lang meer voor Damien weer aan het moorden sloeg. Het had de politie heel veel tijd en moeiten gekost om hem gevangen te krijgen. Toch was het hen uiteindelijk gelukt om hem gevangen te nemen. Tijdens zijn proces stelde de psycholoog Lloyd voor om hem te institutionaliseren, en hem dus op te nemen in een instelling omdat hij eigenlijk een gebroken man was. De rechter had er toch geen rekening mee gehouden en had hem in een gewone gevangenis gestoken. Damien was echter wel kwaad op Lloyd omdat hij werd beschouwd als gek. Zijn partner werd echter in een andere gevangenis opgesloten. In totaal had hij tien jaar in de gevangenis doorgebracht, die tijd had hij gebruikt om de werking ervan te ontdekken, hij had zelfs Hebreeuws geleerd zodat hij de honden ook zou kunnen bevelen. Na tien jaar had hij besloten dat het genoeg was. Hij had een heel plan gemaakt, had met een simpele val een bewaker in zijn cel vermoord en was zo ontsnapt uit de gevangenis. Hij was tot in het bos geraakt voor de politie achter hem aan kwam. Ze lieten de honden los en die hadden hem al snel ingehaald, echter had Damien er geen moeiten mee om die honden tegen te houden door ze te dwingen te gaan zitten en te blijven. Zo was hij weten te ontsnappen en was hij zijn zoektocht naar Lloyd begonnen. Nog steeds word hij door de politie gezocht maar dat stoort hem niet, telkens is hij te slim af. Hij is in de media een vrij bekende man, echter overleven degene die hem kennen het nooit.

Extra

De man keek opzij toen de bewaker eraan kwam wandelen. Onder zijn arm had hij een pakketje vast en voor Damien zijn cel bleef hij staan. Met een vuile blik op zijn gezicht keek de bewaker Damien aan, die gewoon met een normale blik terug keek. Zijn ogen gleden meteen naar het pakketje dat de bewaker nog steeds vast had. Het leek er haast op alsof hij dat pakje nooit in handen zou krijgen. Rustig stond de man dan ook op van zijn bed en hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Is er een probleem agent of bent u niet van plan om mij dat pakketje te geven.' Hij wees naar het pakketje maar zijn blik bleef op de bewaker gericht die zijn blik ook niet afwende. 'Nee natuurlijk niet. Het verbaasde mij alleen dat jij iets kreeg.' Hierop haalde Damien alleen maar even zijn schouders op. De agent stak ondertussen het pakketje tussen de tralies en liet het de grond op vallen voor hij weg wandelde. Damien wachtte geduldig tot hij de voetstappen niet meer hoorde en vervolgens raapte hij het pakketje op. De beide kanten waren al geopend en het was duidelijk dat ze het eerst hadden onderzocht voor ze het hadden afgegeven. Diep ademde de man in voor hij het pakketje opende, het papier gooide hij gewoon de grond op terwijl hij met een grijns keek naar het boekt. Damien zette zich weer neer op zijn bed terwijl hij het boek met de rug naar zich toe draaide en uit de rug van het boek een riem nam. De grijns op zijn gezicht werd alleen maar breder en de blik in zijn ogen werd gemener. Meteen schoot hij in actie, vanonder zijn hoofdkussen pakte hij een zes tal plastiek lepels die hij bij de riem lag. Hij scheurde zijn dekbedovertrek ook kapot om zo enkele draadjes over te houden. Hij bond de lepels per drie aan elkaar en voor de rest legde hij alles perfect klaar. Op de grond was een touw zodat als je ertegen kwam de lepels met volle snelheid afgevuurd werden. Het was een simpele constructie en het was niet op te merken.

Enkele uren waren ondertussen voorbij gegaan. De bewakers waren van shift veranderd en waren bezig met hun ronde. Hij had zich op zijn bed neergezet en boog voorover. Zijn armen sloeg hij over zijn buik en een pijnlijke blik verscheen op zijn gezicht. 'Agent! Alstublieft agent ik heb hulp nodig!' Riep hij. Zelfs in zijn stem was pijn te horen, het klonk allemaal echt, het zag er zelfs echt uit maar alles was gewoon gespeeld. al snel kwam de bewaker in beeld en hij keek Damien vreemd aan. 'Wat is jou probleem?' Beleefd klonk het zeker niet, al had Damien daar ook niets anders van verwacht. Hij was hier de gevangenen en werd dus door niemand gerespecteerd. Iedereen die geen gevangene was zag hem als een stuk vuil, meer niet. 'Mijn buik, ik denk dat het een voedselvergiftiging is. Alstublieft zou ik naar de ziekenzaal mogen?' Hij keek de man vol pijn aan die uiteindelijk zeer kort zuchtte en vervolgens knikte. 'Oké dan, kom maar naar hier met je rug tegen de tralies.' Damien deed precies wat de man zij, hij liep naar de tralies maar hij zorgde ervoor dat hij onopmerkelijk over het draadje dat hij gespannen had stapte. De bewaker deed de boeien bij Damien aan en beval hem om weer vooruit te wandelen. Damien deed die en weer stapte hij over het touw heen. De bewaker deed ondertussen de cel open en wandelde naar binnen. Hij had echter nog maar twee passen gezet of hij raakte het koord al. Damien dook naar beneden om de aankomende lepels te ontwijken. Toen hij weer op keek zag hij de man op de grond liggen. In de borst van de bewaker stak een bundeltje lepels net zoals in zijn nek. Zonder verder nog hierover na te denken nam hij de sleutels en deed zijn boeien los om vervolgens zijn cel uit te lopen. Hij wist perfect waar hij heen moest, wat hij moest doen en hoe hij hieruit moest geraken. Hij was al snel de gevangenis uit en over de draad heen geraakt, maar toen hij over de draad heen ging werd hij ontdekt. Meteen kwamen de agenten achter hem aan en de honden kon hij al horen blaffen. Even keek hij over zijn schouder naar achter voor hij het bos in verdween. Hij liep zo snel dat hij kon maar toch hoorde hij de honden dichterbij komen. Na een hele tijd van lopen draaide hij zich dan gewoon maar om en zag de honden aankomen lopen. 'Stop!' Riep hij bevelend in het Hebreeuws en de honden stopte meteen met blaffen, zelfs met lopen. De honden bleven de man aankijken. 'Zit!' Zei Damien weer in het Hebreeuws en de honden deden wat hen gevraagd werden. Blijf was nog het laatste wat de man had gezegd voor hij verder liep en de honden bleven zitten waar ze zaten. Hij wist dat het van pas ging komen om ook op de honden te letten, nu wist hij precies hoe hij ze kon commanderen. Het duurde niet lang voor hij bij een auto aan kwam, één die speciaal voor hem achtergelaten was. Hij opende de portier en zag al snel een sleutel in de auto en meteen probeerde hij de auto te starten, iets wat hem niet lukte. Luid vloekend klopte hij tegen het stuur tot zijn blik ergens op viel. Natuurlijk, madam had de lichten aan laten staan en nu waren de batterijen van de auto plat. Hij schold alleen maar harder en klopte nog harder op het stuur. Diep haalde hij uiteindelijk adem om weer rustig te worden. Toen dat éénmaal gelukt was kleedde hij zich maar gewoon om. In de auto was ook geld achtergelaten en kleren. Zijn gevangeniskleding liet hij in de auto achter terwijl hij een normale jeans aan had getrokken en een zwart hemd met lange mouwen. Hij nam het geld nog en stak dat weg voor hij de auto weer uit ging. Wel in ieder geval was hij vrij, nu moest hij enkel nog maar de bewoonde wereld weten te vinden.

Na een hele tijd te wandelen was hij eindelijk een boerderij tegen gekomen, hij had hiervoor wel een wei voor moeten doorkruisen maar hij had geluk gehad dat er geen stier in de wei stond, enkel maar wat koeien die hem aan het aankijken waren. Hij schonk ze alleen geen interesse in plaats daarvan ging hij recht naar het huis dat er stond. Hij moest hier weg zien te geraken en heel het eind te wandelen, dat was gewoon te lang. Hij moest gewoon even kunnen bellen en misschien wat eten. De politie was hem ondertussen al helemaal verloren, hier gingen ze hem niet meer terug kunnen vinden. Zijn keel schraapte hij even voor dat hij op de deur klopte van het huis. Binnen kon hij de voetstappen duidelijk horen en even later ging de deur al open, het eerste wat er gebeurde was dat hij een geweer op zijn hoofd gericht kreeg. Hij tilde zijn handen op en keek de oude man aan. 'Wat moet je? Ga van mijn land af!' Dreigde de man terwijl hij nog een stap dichter zetten. Damien bleef echter gewoon rustig staan en maakte zich geen zorgen om het geweer. 'Ik zou enkel even willen bellen. Ik had gisteren een feestje met wat vrienden enkel dachten ze dat ik nog in het kleuterklasje zat of zo want ze hadden mij dronken gevoerd en vervolgens achtergelaten in het bos. Ik heb werkelijk geen flauw idee waar ik nu ben.' Zei hij met een glimlach. Ja hij was goed in acteren, de man had even een frons op zijn gezicht gehad maar liet vervolgens zijn geweer toch zakken. 'Ze hebben zelfs - Sukkel - op je voorhoofd geschreven.' Zei de man lachend. Damien keek daarop meteen naar boven naar zijn voorhoofd die hij natuurlijk niet kon zien, daarom ging hij er ook nog eens met zijn hand over om vervolgens al lachend te zuchten. 'Dat meen je niet, dit is echt genant.' Antwoordde hij lachend en de oudere man moest zelf ook lachen. Hij had de deur volledig geopend en had plek gemaakt zodat Damien naar binnen zou kunnen gaan. 'Kom maar binnen jongen, wete perfect wat je nu doormaakt, zelf had ik ook van die vrienden gehad.' De man had zich omgedraaid om naar de telefoon te gaan, zijn geweer had hij naast de deur neergezet en terwijl Damien naar binnen ging nam hij het geweer vast. De man bleef maar verder praten over iets met zijn vrienden maar Damien luisterde er niet meer naar, hij klopte hard met de achterkant van het geweer tegen de man zijn hoofd die meteen de grond op viel. Eerst was hij nog tegen de kast gevallen om zo de grond vervolgens te raken. Angstig keek de oude man Damien aan die ondertussen zijn geweer op het hoofd van de man had gericht. 'Alstublieft, u hoeft dit niet te doen! Pak alles maar wat je wilt! Boven ligt al het geld!' De man kroop angstig naar achter en Damien keek hem zonder medeleven aan. 'Sorry, ik moet uw geld niet, ik wil enkel maar bellen zonder pottenkijkers.' Vervolgens schoot Damien en de kogel raakte de man zijn hoofd die opslag dood was. Het geweer liet hij gewoon de grond op vallen om vervolgens naar de telefoon te gaan. Hij tikte het nummer in en hield de hoorn tegen zijn oor. Al snel werd er opgepakt. 'Ja, het is gelukt, ik ben vrij, kom me nu maar halen in de oude boerderij, NU.'

Template created by Revo. of SDS, RPG-D, & ATF. Do not remove credit.

[/i][/i]