I'm tripping on words

_{Het was frustrerend dat ze niet op de hoogte van de datum van vandaag was. Oh, en de tijd was haar ook onbekend, ook al was het overduidelijk dat het ver in de avond was. In het motel waar ze voorlopig verbleef hing wel een klok, alleen had ze die onbewust nog geen blik waardig gegund. Ze had het natuurlijk ook aan mensen kunnen vragen - er hingen er op dit moment genoeg rond in de straten - maar dat had ze niet gedaan. Ze wilde dat zo min mogelijk wisten dat ze een Past Traveler was. Zodat ze rustig haar eigen gang kon gaan en aan haar 'plannen' kon werken. Plus dat de meeste mensen die op straat ronden hingen behoorlijk ver waren en waarschijnlijk geen normaal woord uit hun mond konden krijgen. Waarom was ze hier eigenlijk? Ze wist het niet. Misschien om er gewoon even op uit te zijn, omdat Amanda niet bepaald het type was dat een lange periode stil kon blijven zitten. Natuurlijk was het lekker geweest even rust te hebben nadat ze weer in het heden was teruggekomen, maar verder, nee. Niet haar ding. En het was ergens ook wel handig dat ze zo de manier van doen weer op kon pikken, die ze ergens toch wel een beetje kwijt was geraakt. Het verleden was nou eenmaal een stuk anders dan deze tijd, ondanks dat de technologie - op een paar verbeteringen in 2013 na - hetzelfde was.
Behoedzaam liep de blondine over straat, af en toe iemand passerend die of niet meer recht kon lopen. Het deed haar denken aan hoe ze vroeger was. Niet dat ze elke dag helemaal bezopen in het niets rondhing, maar af en toe was het wel het geval ja. Vooral na de dood van haar broer, de enige van haar familie die nog in leven was die ook een Traveler was en samen met haar een huis deelde in Senmorta. Voor even bleef ze voor een één of ander café staan, waarbij het getik dat haar hakken veroorzaakten abrupt stopte. Ze twijfelde. Aan de ene kant kon het natuurlijk geen kwaad een beetje onder de mensen te zijn, maar aangezien ze bij elke onverwachte beweging van iemand meteen het idee had aangevallen te worden leek het haar ook weer geen goed idee. Amanda trok het witte topje wat ze onder een zwart leren jackje droeg recht en besloot verder te lopen toen ze opmerkte dat er sowieso bijna alleen oude lullen binnen rondhingen. Neh. Ze sloeg een bocht om en kwam in een nieuwe straat, waar uit sommige panden harde muziek klonk. Rustig overbrugde ze de afstand van de straat, totdat ze opeens een hand op haar schouder voelde. Iemand had net ook naar geroepen, maar dat had ze niet gehoord. Een schok ging door haar heen en dankzij haar gewoontes van in het verleden schoot haar hand naar haar broekzak, waar gewoonlijk een pistool in zat. Die zat er natuurlijk niet. En dat was ook nergens van nodig. Oeps. Toen ze zich omdraaide en de status van de man zag, wist ze dat de kans klein was dat hij het opgemerkt had. En anders had hij het vast niet kunnen plaatsen. Noemde hij haar nou bitch? Verontwaardigd trok Amanda haar wenkbrauw op en tegelijkertijd herkende ze hem. "Als we daar meneertje de Future Traveler niet hebben." Haar stem had sarcastisch geklonken en ze sloeg haar armen lichtjes over elkaar. Echt, Amanda was zo vriendelijk als wat, maar het feit dat hij met z'n dronken hoofd zo'n opmerking maakte bovenop dat ze al een beetje geïrriteerd was, maakte het er niet echt beter op. "Deze bitch wenst Jim nog een gezellige avond, want ze gaat er vandoor." Ze herkende hem wel hoor, zeker. Toch leek hij haar beter te herkennen dan haar, want ze had moeite moeten doen zijn gezicht te kunnen plaatsen. Tsja, ze had het druk gehad de afgelopen tijd. Ze zou binnenkort wel met hem praten, als hij er wat beter aan toe was of zo. "Doei," zei ze met een glimlachje terwijl ze zijn hand van haar schouder afhaalde. Ah, het was best zielig voor hem, maar ze was nou eenmaal een beetje hard to get.}

_{Ze liep van hem weg. Misschien reageerde ze nou ook weer een beetje overdreven, maar daar dacht ze op het moment zelf niet bij na. En, zoals eerder gezegd, was ze dus een beetje hard to get. Onbewust, hoor. Ze had het niet vaak door als iemand van het andere geslacht interesse in haar had. Tenminste, na het geval met Perry van een paar jaar geleden had ze moeite met het maken van contacten die dichtbij kwamen. Perry was haar vriend geweest drie jaar geleden, maar was omgekomen. Doodgeschoten. Eigenlijk was het de bedoeling geweest dat de kogel haar zou raken, maar om een lang verhaal kort te maken was dit een beetje verkeerd uitgelopen. Amanda had die opvolgende drie jaar met een enorm schuldgevoel lopen; nog steeds voelde ze zich schuldig. Nee, het was haar schuld. Ondertussen had ze het een plekje gegeven en dacht ze er niet meer over na. Het klonk misschien hard, maar ze vergat het. Je moest over dat soort dingen immers heen komen, ooit. Dat hij sowieso niet echt zin meer in het leven had en nog zonder een enig doel leefde, was een steun.
Haar goudblonde haar zwierde achter haar lichaam aan bij elke stap en de wind leek met de uiteinden te spelen. Het was nog best koud. Het dunne jackje dat ze aan had zorgde voor net iets te weinig warmte, vandaar dat ze haar armen nog steeds over elkaar heen geslagen had. Ze hoorde wel voetstappen die zich versnelden achter haar, maar de gedachten dat hij het was kwam niet bij haar op. Waarom zou hij? "Hoorde je wel wat ik net zei?" Het was hem dus toch wel. Amanda stopte met lopen, maar draaide zich nog niet om. Zachtjes beet ze op haar onderlip, niet wetend wat ze met de situatie aanmoest. Ze was geen goede  prater. Nadat hij zijn volgende woorden had gezegd - nu hij zo serieus sprak was er haast niet te merken dat hij dronken was, op het haast struikelen na - besloot ze zich om te draaien. Een jaar naar haar gezocht? Kort fronste ze nadenkend even haar wenkbrauwen, zijn woorden opnemend. Nee, ze had inderdaad geen idee! Wat moest ze dan weten? Ze had hem toch een jaar niet gezien? Ze zuchtte en ontspande wat. Ze drukte haar gekruiste armen wat strakker tegen haar aan om de warmte te bewaren. "Ik snap het niet, Jim! Waar zou ik een idee van moeten hebben? Ik heb je een jaar niet gezien." Haar stem was nu een stak zachtaardiger, maar klonk vragend en niet begrijpend. "Je kan nu wel doen alsof het allemaal mijn schuld is, maar jij bent degene die opeens dronken naar mij toe komt en me, alsof je een kleuter van vijf jaar bent, bitch noemt," zei ze vervolgens, haar stem nu iets beschuldigender. Maar ja, wat dacht hij nou? Natuurlijk herkende ze hem wel en ze was ook blij hem te zien. Het was alleen een beetje onverwachts dat hij blijkbaar zo beledigd was omdat ze tegen hem zei dat ze wegging. Hij begon opnieuw te praten, en ze luisterde naar hem. De avond was al donkerder dan normaal en hij voorspelde al regen, maar daar had ze niet op gelet. Opeens vielen er regendruppels naar beneden. Na een paar seconde viel het al met bakken uit de lucht en het zorgde ervoor dat haar haren binnen no time nat waren. "Ik.. Ik ben naar het verleden gegaan. Een jaar," mompelde ze zachtjes, door het harde geluid van de regen misschien net verstaanbaar voor Jim. Ze keek op en haar lichtblauwe ogen richtten zich op die van hem. "Waarom zocht je me?"}

_{Het water stroomde in straaltjes naar beneden, langs haar gezicht, armen en kleren, die nu trouwens tegen haar aan kleefden. Verschillende mensen om haar heen zetten het op een lopen, proberend een schuilplaats te vinden in één van de cafés. Voor even wendde Amanda haar blik af, om voor het korte moment niet geconfronteerd te worden met wat ze van binnen voelde. Ja, ze gaf om hem. Maar begreep hij het allemaal nou niet? Het was veels te ingewikkeld. Omdat Amanda zelf altijd van de "ja joh, komt wel goed, ik vind wel een oplossing" was en zo weinig problemen had, wist ze niet hoe ze met dit soort momenten moest omgaan. Ze keek weer op toen ze hem hoorde praten, en beet onbewust weer zachtjes op haar onderlip. Stomme gewoonte. "Wat?" Oh. Hij had haar niet gehoord. De regen was ook ongelofelijk hard zo opeens, nu het met bakken uit de lucht stortte. Ze probeerde zijn gezichtsuitdrukkingen in te schatten. Het was moeilijk te zien wat er in zijn hoofd omging, ook al zat zijn gezicht soms vol met emoties. Of er nou op het moment woede in hem schol of juist beschuldiging, of zelfs wat anders, wist ze niet. Ze zette nog een kleine stap in zijn richting, om van iets van een meter afstand een halve te maken. "Ik ben een jaar in het verleden geweest," herhaalde ze nog een keer, dit keer iets harder, zodat hij het zeker zou horen. Ze zag er vast zielig uit zo, helemaal doorweekt door de regen. Dat terwijl ze juist altijd een beetje een stoere uitstraling had. Terwijl ze nog steeds met haar gedachten aan het worstelen was werd haar hand plotseling gepakt - calm down Amanda, hij doet niets - en liep ze met hem mee naar een overkapping. Inderdaad misschien wat beter zo. "Er zijn twee momenten wanneer ik iemand een bitch noem. Eén: wanneer ik iemand ook echt een bitch vind. En twee: wanneer ik om iemand geef en ze hebben me verdomme in de steek gelaten! Ik was doodsbang dat je iets was overkomen, Amanda!" Oei, dat kwam onverwachts. Haar ogen stonden bedachtzaam, zijn woorden langzaam in haar opnemend. Was hij nou rakelings wat aan het vertellen omdat hij dronken was, of meende hij het? Weer moeilijk in te schatten. Door het serieuze onderwerp zou je denken dat ze zou weten dat hij het serieus meende. Maar ja. Amanda vatte alles altijd op een andere manier op.. Nonchalant. Nuchter, dus. Ja, dat was ze echt enorm. Soms was dat wel fijn, maar nu was het - alweer - een slechte gewoonte.  Waarschijnlijk werkte dat voor hem verschrikkelijk irriterend. "Laat me niet lachen! Je bent gewoon dronken, Jim. Ga naar huis. Waarom zou jij in vredesnaam om mij geven?" De laatste vraag die ze had uitgesproken had ze nu ook haast schreeuwend uitgesproken, net zoals hij de hele tijd deed. Voor hem kwam het vast over dat ze nul komma nul procent om hem gaf, maar dat was niet zo. Het omgekeerde zelfs. Maar ze kon het gewoon niet. Ze moest haar gevoelens onderdrukken. Ze kon er gewoon niet mee omgaan, hoe stom het ook klonk. Het had haar nooit goed gedaan. "Iedereen van wie ik hield is dood gegaan. Door mij, oké? Het is allemaal mijn schuld! Je vraagt wel of ik jou begrijp, maar begrijp jij mij wel? Verdomme Jim, weet je dan gewoon niet dat ik niet nog iemand wil kwijtraken? Daarom hou ik afstand van je! Je kunt het me wel moeilijker gaan maken door tegen mij te gaan lopen schreeuwen, maar ik kan dit gewoon niet, oké?!" Amanda's stem sloeg op een begeven moment over en nu zat ze al helemaal te schreeuwen. Ze haalde een keer diep adem, en ondanks dat hun gezichten maar heel weinig van elkaar verwijderd waren, bleef ze oogcontact houden.}