Good old times (Sophie)

_{De man leunde tegen één van de vele huizen aan. Zijn armen waren over elkaar geslagen en zijn zonnebril zorgde ervoor dat hij geen of toch minder last had van de zon. Het was een voorwerp dat net zoals zijn kleding niet paste in deze tijd. Hij had een schone jeansbroek aan, een zwarte leren vest met daaronder een wit hemd. Het was simpel maar schoon en zonder vlekken, dat was de reden dat het hier niet bij hoorden. Het was te proper als je het vergeleek met de kleding van de andere mensen die hier rondliepen. Het was allemaal oud en hing onder de vlekken. Je kon gewoon zien hoe zwaar hun leven op dit moment was. Het was oorlog en iedereen zou het zien. Mensen sliepen op straat, je hoorde iedere dag wel schoten en soldaten liepen dag in dag uit over de straten met hun geweer in de handen. Velen vonden het erg voor de mensen maar Daniel niet. Nee hem maakte het niet veel uit hoe die mensen het hadden, hij had het in deze tijd goed gehad, geweldig zelfs. In het begin had hij misschien medelijden gehad maar dat was al snel verdwenen, van die medelijden schoot er na een tijd niets meer van over. Zijn aandacht werd al snel opgeëist door één of andere kerel die zo’n geweldig idee had gehad. Hij had zijn geweer tegen Damien zijn hoofd gedrukt en met een strenge blik keek hij de man aan. Damien keek echter gewoon rustig terug vanuit zijn ooghoeken. Hij kende de man niet maar de kleding die hij aan had vertelde genoeg. Hij was een Nazi. 'Handen op je hoofd nu en met je gezicht tegen de muur gaan staan.' Sprak de man. De reden dat hij zijn geweer op Damien had gericht was vast duidelijk, hij was de enige die er zo net bij liep, hij was zelfs netter dan de soldaat. Echter had hij niet het gevoel dat hij zich zou moeten omdraaien, dat hij zijn handen tegen zijn hoofd zou moeten houden. Nee als hij zich niet had vergist was dit zijn eigen tijd, de tijd waar hij vandaan kwam en waar hij was gestorven. Ze hoorden hem te kennen. 'Doe wat ik zeg of ik schiet!' Commandeerde de soldaat. Als het zover zou komen dan ging hij vast en zeker niet aarzelen om te schieten. 'Zeker dat jij je Kolonel wilt vermoorden,' Alles wat gezegd werd was in het Duits gesproken, Damien had er ook geen enkele problemen mee, het was zijn vader taal, hij was ermee opgegroeid en eigenlijk wist hij niet beter. Natuurlijk had hij in de loop d'r jaren ook nog andere talen leren spreken. De soldaat leek meteen verbaast te zijn. 'Bewijs?' Damien zou wel met zijn ogen kunnen rollen maar deed het niet, in plaats daarvan wees hij naar het lintje dat hij aan zijn broek had vastgemaakt. Meteen liet de soldaat zijn geweer dan ook zakken en ging hij meteen in een strakke houding staan als teken van respect. 'Het spijt mij Kolonel, ik wou u niet van last zijn.' Verontschuldigde de soldaat zich meteen en hij boog zijn hoofd. 'Ga maar gewoon weer aan het werk.' Was Damien zijn enige antwoord en de Soldaat ging meteen weg na nog even geknikt te hebben.Damien zijn aandacht werd meteen nadien enkel weer getrokken. Een meisje liep voorbij en één ding viel hem toch op; ze was niet van hier. Hij nam niet de moeiten om op haar af te stappen, in plaats daar van bleef hij gewoon naar haar kijken en dat verborg hij ook niet. Ze mocht hem opmerken. Dat was ook zijn bedoeling geweest.}