Next Step Left

Onderwerp: Next Step Left ma jun 24, 2013 9:16 am

Chris wist dat hij al die tijd fout bezig was geweest. Dat hij Scott nooit hier naar toe had mogen sturen en hem hier alleen had moeten laten zonder dat hij terug kon. Maar als nog, hij begreep niet hoe het was om door een portaal te lopen en zich te wanen in een nieuwe wereld. Een wereld waarvan je weet dat die gaat ontstaan omdat wij al mensen te hebberig werden naar nieuwere technologie. Ondanks dat wist Chris dat het een slecht idee was, maar dat het zijn eigen schuld was. Hij was een normaal persoon dus hij kon zich er niet mee bemoeien. Hij begreep het niet. Niet dat Chris er meer van begreep. Hij werd er ook maar mee opgezadeld met het feit dat hij de wereld moest verbeteren. Chris zag er niet bepaald uit als een persoon die de wereld kon verbeteren. Zacht liet hij zijn tanden over zijn onderlip strijken. Toch ging hij elke keer weer opzoek naar zijn broer. Hij kon vast niet dood zijn, er waren hier bijna geen mensen. In elk geval had Chris nog nooit iemand hier gezien. Daarbij het enige wat Scott kon over komen was dat hij dood ging van de honger.

Met een oordopje in waar muziek uit kwam en zijn Iphone in zijn zak die al zo ver was gegaan in technologie dat je alleen er maar iets tegen hoefde te zeggen dat hij al deed wat je wou. Ze waren tegenwoordig ook al zo klein en dun dat het leek alsof je alleen het scherm in je handen had. Rock muziek vulde de oren van Chris en zacht mee neuriënd ging hij met zijn handen in zijn zakken gestoken op zoek naar het onvindbare. Zo noemde Chris hem maar gewoon, hij zou hem toch nooit meer terug zien waarschijnlijk.

De straten om hem heen zagen er ook niet echt aantrekkelijk uit. Een grote oorlog was door de straten gegaan, ook wel bekend als de derde wereld oorlog tussen de bewoners die nog leefde. De mist die door de straten zweefde gaf de straten een beangstigend gevoel. Maar Chris had er vrij weinig. Met zijn donkere ogen scande hij door de straten en bleef even staan toen hij een klap hoorde. Hij drukte zichzelf tegen een half nog recht opstaande muur en keek er langs. Er was niets te zien, maar het vallen van object dat versplinterde op de grond was duidelijk nog te horen door de straten. Hij hield zijn adem in en keek even voor uit. Misschien was het zijn broer. Nee dat kon niet, deze straten had hij wel vaker bewandeld. Dan had hij hem toch wel moeten zien? Opnieuw liet hij zijn blik langs het muurtje gaan. Zijn donker bruine ogen zochten het gedeelte af dat hij kon zien. En nog maar net zag hij een persoon weg rennen. Zo vlug al Chris kon trok hij zich op het muurtje en probeerde hij de persoon te volgen over de brok stukken die nog overeind stonden van het huis. Toen hij weer op de grond landen kon hij de persoon gemakkelijker volgen. De muziek die door de oortjes gingen, paste perfect bij het moment. Alsof ze in een soort film speelde klonk de muziek op de achtergrond. De persoon rende gewoon door, maar Chris dacht hem af te kunnen kappen als hij via een van de zij wegen zou gaan. Hij nam een afslag naar links en uit eindelijk weer naar rechts. Nam nog wat extra vaart en uiteindelijk kwam hij -zoals gepland- met een harde klap op de persoon.

& Kittana

Onderwerp: Re: Next Step Left ma jun 24, 2013 11:44 am

Kittana wandelde rustig door de straten. Het was weer zo'n akelig gezicht. Het was er bijna uitgestorven. Wat ook wel normaal leek, wie zou er hier nu nog kunnen leven? Dit kan je dan toch geen leven meer noemen? Op de één of andere manier maakte de stad haar echter niet echt bang. Ze kwam hier juist regelmatig om tot rust te komen. Hier kon ze niet gestoort worden aangezien er zich hier bijna niemand meer toont. Alles was kapot gegaan na de derde wereldoorlog. Kittana bleef echter altijd naar deze stad komen. Het had iets speciaals alleen wist ze niet precies wat. Overdag kon je zien hoe alles uitgestorven was en hoe alles er verwaarloosd uitzag, maar s'nachts zou ze hier niet komen. Ze moest toegeven de nacht bracht een griezelige sfeer mee over de stad. Daarom gaat Kittana er alleen maar naartoe als er licht is. Ze is trouwens helemaal alleen, dus er kan al snel iets mislopen. Rustig stapte ze verder terwijl haar bruine ogen de omgeving goed bekeken. Alles zag er nog precies hetzelfde uit. Langzaam keek ze opzij naar een soort ijzeren standbeeld dat al half was afgebrokkeld. Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. Het kwam haar erg bekend voor, misschien had ze er ergens over gelezen, ze had geen idee. Het stanbeeld was voor de helft onherkenbaar. Met haar vingers gleed ze over de ijzeren wand. Het voelde koel en hard aan, maar er lag vooral veel stof op. Ze veegde het stof van haar vingers en wandelde toen terug verder. Der hangde terug een mistige sfeer rond de stad. Het leek allemaal zo onrealistisch. Vroeger was dit een gewone stad en nu is dit... Een uitgestorven en verwaarloosd stadje. Ze ging met haar hand door haar bruin golvend haar en zuchtte. Shuin voor haar zag ze een spiegel hangen aan een muur. Rustig wandelde ze dichterbij om het beter te kunnen zien. De spiegel was gebroken enn ze kon haar weerspiegeling zien. Haar gezicht stond emotieloos en overal waren er schrammen te zien. Ze wreef met haar hand over de tedere huid van haar gezicht en keek ontevreden in de spiegel. Kittana voelde woede in haar omhoog komen gewoon als ze naar haarzelf kijkt. Ze kreeg een kille blik en sloeg met haar vuist in de spiegel. Ze knipperde een paar keren met haar ogen om haar terug te kalmeren. De spiegel viel in stukken op de stoffige grond. Ze ademde diep in en uit en zag toen dat haar knokkels van haar vuisten rood waren en met bebloede schrammen. Ze voelde echter geen pijn, enkel adrinaline. De stukken glas die op het asfalt vielen maakten een klinkend geluid. Ze keek opzij of er daar iemand was. Ze had gelijk achter een muurtje zag ze een schemerig persoon staan, de mist maakte het nogal onduidelijk. Maar Kittana wist goed genoeg dat ze beter kon maken dat ze hier weg was. Ze schudde één keer met haar hand zodat het bloed van haar knokkels naar beneden vielen. Toen begonnen ze zo snel mogelijk te rennen. Ze moest zorgen dat niemand haar zag. Kittana keek niet eens achter haar of ze gevolggd werd, nee dat zou haar alleen maar afleiden. Pas als ze zeker was dat ze veilig was, zou ze stoppen met lopen. Kittana was erg snel, dat komt vooral omdat ze erg vaak atletiek doet, zo blijft haar lichaam ook in conditie voor situaties als deze. Kittana liep nu zo snel ze kon zonder te stoppen en ze voelde een harde klap tegen haar zij waardoor ze met een harde klap op de grond viel. Ze probeerde met haar hande vooruit te vallen zodat ze niet met haar hoofd op de grond zou vallen, maar met met minder geluk ze viel met haar hoofd recht op het asfalt. Het stof van de straat vloog lichtjes omhoog door de klap. Kittana kneep voor enkele seconden haar ogen toe om de bonkende pijn van haar hoofd te vergeten. Ze zat half recht met haar hand tegen haar hoofd. Haar hand was nog altijd met bloed bedekt, maar het was minder erg dan het eruit zag. Kittana stond te koken van binnen. Haar hoofd ging omhoog om te kijken wat haar had geraakt. Een persoon stond voor haar. Zonder te weten wie hij/zij was begon ze al te roepen. "Kan je niet uitkijken!"

Onderwerp: Re: Next Step Left ma jun 24, 2013 10:41 pm

Chris had zijn achtervolging niet stop gezet. Zeker niet nadat hij een andere afslag had genomen dan de persoon. Af en toe kreeg hij een glimp van de persoon, maar geen een keer kon hij echt zeggen hoe de persoon er uit zag of wie het misschien zou kunnen zijn. Hij bleef hard door rennen, totdat hij zeker wist dat hij haar ingehaald moest hebben en tegen de persoon zou op botsen als hij nu de straat zou over steken. Natuurlijk was het allemaal theoretisch kloppend in zijn hoofd, nu alleen nog kijken of het in de praktijk ook waar was. Hij nam nog een extra sprintje en zo als verwacht kwam hij met een behoorlijk klap tegen de persoon aan. Samen kwamen ze op de grond terecht. Hij steunde op zijn handen toen hij de grond raakte. Ooit had hij geleerd dat als je zo de klap opving je, je polsen kon breken. Niet dat je daar over nadacht als je daadwerkelijk viel. De persoon kwam waarschijnlijk veel harder omdat hij met een hardere klap op de grond terecht kwam. Zonder echt naar de persoon te kijken krabbelde hij half over eind. Hij zat op zijn knieën en hijgde het even uit. Hij keek pas naar de persoon toen ze begon te spreken. "Kan je niet uitkijken!" Fronsend keek hij naar het meisje. Hij had niet verwacht dat hij een meisje achtervolgde. Ze was behoorlijk snel. Dat klonk heel gemeen. Maar als nog, ze was behoorlijk snel voor een meisje. Hij had wel iets beter op mogen letten. Als hij had geweten dat ze een meisje was, dan had hij het anders aan gepakt. Of ook niet, dat had waarschijnlijk veelste lang geduurd. Het was ook niet gelukt dan en... Chris schudden lichtjes zijn hoofd, wat maakte het uit, ze waren nu toch al tegen elkaar op gebotst. Hij haalde de oordopjes waar nog steeds muziek uitkwam uit zijn oren en liet die over zijn zwarte shirt hangen. Het wit van de oordopjes vielen nog al op, op de donkere achtergrond. Zijn zwarte broek was grijs uitgeslagen door de stof die op de grond lag. Hij klopte dat een klein beetje van zijn broek af terwijl hij naar de grond keek.

Uiteindelijk keek hij weer op naar het meisje. Hij had wel wat vragen voor haar en ook zonder schaamte begon hij aan zijn eerste vraag.
"Wat doe jij hier." Het was geen vraag, maar iets wat ze gewoon moest beantwoorden. Zijn dringende toon gaf wel aan dat hij geen ander antwoord wilde horen of 'gemaar' wilde horen. Het was een nadeel van Chris dat hij de overhand wilde hebben in een gesprek. Zodat er geen woorden zouden vallen die hem in de problemen konden helpen. Zeker als het ging over de toekomst. Aangezien Chris daar toch al wat problemen mee heeft veroorzaakt. Chris was hier ook vaak niet om vrienden te maken omdat alle Future Travelers hetzelfde dachten. En dat terwijl Chris er anders overdacht. Het was toch niet hun probleem dat er een derde wereld oorlog zal uitbreken als alles zo door ging zoals het nu ging in 2013. Chris stond op van de grond en keek even om zich heen om te zien waar ze ongeveer waren. Ze waren nog steeds in de stad, dat was overduidelijk te zien. Uiteindelijk keek hij weer naar het meisje. Wat verveeld stak hij zijn hand uit naar het meisje om haar overeind te helpen. Hij moest toch een klein beetje een heer blijven. Ook als hij daar geen zin in had.
"Wat is je naam?" Vroeg hij op dezelfde dringende toon die hij eerder gebruikte. Hij bekeek haar even van top tot teen. Ze zag er niet verkeerd uit, maar als nog was hij hier niet om vrienden te maken. En waarschijnlijk zag ze dat ook niet meer zitten. Tenzij hij met een geweldig geloofwaardig verhaal zou komen over waarom hij zo op haar in renden. En daar zullen aliens niet mee helpen.

Onderwerp: Re: Next Step Left wo jun 26, 2013 8:04 am

Wat was Kittana blij dat ze bijna elke dag aan atletiek doet. Ze had altijd al snel kunnen rennen, maar met die extra trainingen erbij werd ze nog beter. Dat kwam goed van pas zoals in deze situatie. Kittana had geen idee wie haar achtervolgde. Ze deed dan ook niet eens de moeite om achter haar te kijken. Nee, dat zou haar alleen maar afleiden. In dit stadje waren er bijna nooit veel mensen. Het was er werkelijk uitgestorven, en daarom dat Kittana ook wegrende toen ze iemand zag staan. Normaal zou Kittana dan ook de enige moeten zijn die hier was. Ze had anders hier nog nooit iemand gezien. Niet dat ze bang was ofzo, maar ze wou liever alleen zijn. Het was dan ook niet zo makkelijk om weg te rennen als er overal brokstukken in de weg lagen, maar dat was Kittana nu toch al gewend geraakt. Ze dacht dat ze de persoon bijna had afgeschud toen ze een harde klap tegen haar zij kreeg. Dat ze met haar hoofd op de grond viel maakte het er niet beter op. Waarbij dat ze ook nog lichtjes moest hoesten door het stof dat omhoog vloog. Kittana zat half recht met haar hand op haar hoofd waar ze de bonkende pijn voelde. Haar lichaam was gevuld met adrinaline. De pijn in haar hoofd ging redelijk snel weg, misschien kwam dat omdat Kittana kwaad werd. Wat voor stom ding kon nu in hemelsnaam tegen haar gebotst hebben?Ze keek op om te kijken naar de dader. Het was een jongen die hijgend op zijn knieën zat. Het was dus geen wat die tegen haar botste maar een wie. Al snel werd Kittana woest en begon ze direct al te roepen naar hem, wat weer typisch voor Kittana was. Hij keek haar fronsend aan. Had ze wat verkeerd gezegd ofzo? Hij haalde oordopjes uit zijn oren. Kittana had zelfs nooit gemerkt dat hij oordopjes aan had, wel ze had er ook niet echt op gelet. Ze zag dat zijn broek bedekt was met stof toen hij het eraf veegde. Kittana keek direct naar haar eigen kleren maar had geen zin om de stof er af te wrijven. Dat was nu het laatste van haar zorgen. Uiteindelijk keek de jongen op naar Kittana. "Wat doe jij hier." Zei hij op een dringende toon. Kittana kende hem niet eens en hij begon al direct met te vragen wat ze hier deed. Goed, ze kan hetzelfde vragen van hem dan. Wat deed hij hier trouwens? Ze was er zeker van dat ze hem nog nooit had gezien, anders zou ze hem wel herkend hebben. Ze rolde met haar ogen. Als of ze zou uitleggen aan een wildvreemde wat ze hier deed. "Waaw, jij loopt tegen mij en vraagt wat ik hier doe? Wat doe jij hier?" Ze zuchtte. " Ik hoef trouwens helemaal niks te zeggen tegen jou, ik ken je niet eens." Hoe ze het zei leek erop dat ze zelf niet eens was geïntereseerd in hem. Ze was nog steeds kwaad omdat hij tegen haar had gelopen. "En je maakt trouwens een erg goede eerste indruk, weet je." Zei Kittana sarcastisch. Hij kon ook gewoon stop roeppen ofzo maar nee, het is leuker als je tegen iemand loopt. Hij stond op en keek om zich heen. Hij stak zijn hand uit naar Kittana op haar overeind te helpen. Kittana keek hem fronsend aan en stond zelf op, ze had zijn hulp niet nodig. "Ik kan zelf wel rechtstaan." Zei ze kort en keek ook om haar heen terwijl ze het stof dan maar uiteindelijk van haar kleren veegde. "Wat is je naam?" Vroeg hij terug op de dringende toon als daarnet. "Het meisje dat je daarnet omver liep... Maar je mag me Kittana noemen." Ze was al wat kalmer geworden, maar ze was van nature altijd zo kortaf, tenzij je heel speciaal bent. "Jij?" Vroeg ze dan kort ook naar zijn naam.